O nas

Cane Corso

hodowla psów

Zajmujemy się hodowlą psów rasy cane corso. To zadanie jest naszą pasją i hobby, dlatego oddajemy się mu z wielkim zapałem, zaangażowaniem i poświęceniem. W opiekę nad naszymi psami wkładamy całą naszą energię, doświadczenie, wiedzę, a przede wszystkim serce. Przestrzegamy zasad ustalonych przez Związek Kynologiczny. Troszczymy się o zdrowie, dobrą kondycję oraz samopoczucie naszych pupili. Dbamy o zbilansowaną dietę oraz odpowiednią stymulację rozwoju szczeniąt.

Psy w naszej hodowli są wolne od chorób genetycznych i innych defektów. Urodzone u nas szczenięta posiadają metryki, na podstawie których wydawane są rodowody.

Jeśli chcą Państwo dowiedzieć się więcej o naszej hodowli psów, nabyć szczeniaka lub uzyskać niezbędne informacje dotyczące pielęgnacji i wychowania psów tej rasy – zapraszamy do kontaktu z nami.

Cane corso to psy stróżująco obronne. Są inteligentne, aktywne i odważne.
Jest to zrównoważona, ale dość niezależna rasa. Jej przedstawiciele mają silne charaktery, choć dobrze podporządkowują się jednemu panu. Odpowiednio ułożone i wyszkolone są dobrymi towarzyszami ludzi – niezbyt hałaśliwymi, pojętnymi, wrażliwymi i komunikatywnymi. Bywają nieufne oraz agresywne wobec osób zagrażających ich właścicielom i wobec nieproszonych gości wkraczających na pilnowany przez nie teren.

O rasie

Wzorzec FCI

CANE CORSO – wzorzec FCI nr 343

KRAJ POCHODZENIA:
Włochy.

DATA PUBLIKACJI OBOWIAZUJACEGO WZORCA:
21.05.2007

PRZEZNACZENIE:
Pies stróżujący, obronny, policyjny i tropiący.

KLASYFIKACJA FCI:
Grupa 2 Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i pasterskie. Sekcja 2.1 Molosy w typie mastifa. Nie podlegają próbom pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Jest bezpośrednim potomkiem starorzymskich molosów. Wcześniej rozproszony na terenie Włoch, zachował się jeszcze i powszechnie występował w prowincji Apulia oraz w przyległych rejonach Południowych Włoch. Nazwa rasy pochodzi od łacińskiego cohors co oznacza obrońca, stróż obejścia.

WYGLAD OGÓLNY:
Pies więcej niż średniej wielkości. Silny i mocno zbudowany, ale jednocześnie elegancki. Szczupłej budowy, o długich mocnych mięśniach.

ISTOTNE PROPORCJE:
Długość głowy stanowi 36% wysokości w kłębie. Długość psa jest nieco większa niż wysokość.

ZACHOWANIE i TEMPERAMENT:
Stróż dobytku, rodziny i żywego inwentarza, wyjątkowo sprawny i kontaktowy. W przeszłości używany przy pasieniu bydła i jako pies myśliwski na grubego zwierza.

GLOWA:
Duża z cechami typowymi dla molosów. Linie czaszki i kufy nieznacznie zbieżne.

MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Szeroka; jej szerokość na wysokości łuków jarzmowych jest równa lub nieco większa niż długość. Czoło wysklepione, czaszka prawie płaska od czoła do potylicy. Bruzda czołowa zaznaczona. Stop: Zaznaczony.

TWARZOCZASZKA:
Nos: Duży i czarny, nozdrza duże, w linii grzbietu nosa, rozwarte. Kufa: Zauważalnie krótsza niż czaszka (stosunek kufy do czaszki wynosi około 1:2), mocna, graniasta, z przodu plaska (tępa), o równoległych bokach, których długość jest równa szerokości. Profil nosa prosty. Wargi: Górne wargi tworzą średniej wielkości fafle, zasłaniając żuchwę, w ten sposób decydują o kształcie kufy widzianej z boku. Szczeki/Zgryz/Zęby: Szczeki potężne, grube i wygięte. Niewielki przodozgryz. Zgryz cęgowy dopuszczalny, ale nie pożądany. Oczy: Średniej wielkości, owalne, osadzone frontalnie, nieznacznie wyłupiaste. Powieki przylegające. Oczy jak najciemniejsze, w zależności od umaszczenia. Wyraz czujny i przenikliwy. Uszy: Trójkątne, wiszące, o szerokiej nasadzie, osadzone nad łukami jarzmowymi. Często są przycinane w kształcie trójkąta równobocznego.

SZYJA:
Mocna, umięśniona, o długości równej długości głowy.

TULÓW:
Jest nieco dłuższy niż wysokość w kłębie. Mocnej budowy, ale nie przysadzisty. Kłąb: Zaznaczony, wzniesiony ponad poziomem zadu. Grzbiet: Prosty, bardzo umięśniony i dobrze związany. Lędźwie: Krótkie i masywne. Zad: Długi, szeroki, nieznacznie opadający. Klatka piersiowa: Dobrze rozbudowana we wszystkich trzech wymiarach, sięgająca do łokci.

OGON:
Dość wysoko osadzony; o grubej nasadzie. Skracany na czwartym kręgu. W akcji noszony wysoko, lecz nigdy pionowo ani zakręcony nad grzbietem.

KONCZYNY PRZEDNIE:
Barki: Łopatki długie, skośnie ustawione, bardzo muskularne.
Ramiona: Mocne.
Przedramię: Proste, bardzo mocne.
Nadgarstki: Elastyczne.
Łapy: Kocie.

KONCZYNY TYLNE:
Uda: Długie, szerokie, plastycznie umięśnione.
Podudzie: Wąskie i mocne.
Staw skokowy: Umiarkowanie kątowany.
Sródstopie: Grube i wąsko ustawione.
Łapy: Nieco mniej zwarte niz przednie.

RUCH:
Długi krok, wydłużony kłus. Preferowanym ruchem jest kłus.

SKÓRA:
Dość gruba, stosunkowo przylegająca.

SZATA

WŁOS:
Krótki (lecz nie gładki), błyszczący, bardzo gruby z niewielka ilością podszerstka.

UMASZCZENIE:
czarne, grafitowe, łupkowe, jasno szare, jasno płowy, czerwień jelenia , ciemno płowe, pręgowany, u psów płowych i pręgowanych czarna lub szara maska nie powinna wychodzić poza linie oczu. Małe białe znaczenie na przedpiersiu, na czubkach stóp i na grzbiecie nosa jest dopuszczalne.

WIELKOSC:
Wysokość w kłebie:
Psy: od 64 do 68 cm,
Suki: od 60 do 64 cm
2 cm tolerancji we wzroście w obie strony.
Waga:
Psy: od 45 do 50 kg,
Suki: od 40 do 45 kg

WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.

CIEZKIE WADY:
– Wyraźnie równolegle lub wyraźnie zbieżne linie kufy i czaszki; zbieżna kufa.
– Niedopigmentowany nos.
– Zbyt silny przodozgryz, zgryz nożycowy.
– Ogon zakręcony lub noszony pionowo.
– Nieprzerwany inochód.
– Wysokość powyżej lub poniżej dopuszczalnej.

WADY DYSKWALIFIKUJACE:
– Agresywny i nadmiernie wstydliwy.
– Rozbieżne linie kufy i czaszki.
– Całkowite odpigmentowanie nosa.
– Wklęsły grzbiet nosa, garbonos.
– Tyłozgryz.
– Niedopigmentowanie powieki, zbieżny i rozbieżny zez.
– Brak ogona; kikut ogona (zarówno naturalny jak i kopiowany).

– Włos półdługi, gładki, postrzępiony.
– Inne umaszczenia niż podane we wzorcu; zbyt duże białe plamy.

Każdy pies wykazujący wyraźne fizyczne i psychiczne odstępstwa od wzorca powinien być zdyskwalifikowany!

UWAGA:
Psy musza mieć dwa, normalnie rozwinięte jadra, w pełni usytuowane w mosznie.